رافا ایسان

خو دیمه باورده می دیمه نزدیکی و هنوز بازم اکراه داشتی کی ماچی بده یا نه.شایدم باز شرم و حیا مانع بوستی.من بوزور می سرا باوردم بوجور تا بوخوره انه دیما.همیشک می خیاله میان هتویی بو ایجور استخوانی صورت کی هنده خو نرمی یا خوره داشتی.وگردسم بیست سال به عقب چقدر روز و شب کن کن داشتیم کی اتو امی دیمه کس به کس بچسبانیم.دیم انه شین گرم بو .بیدئم خیسا بوسته بوگوفتم دانی چقدر شبان می دستا نهائیم بالش کنار بخیالی تی دیمه سر نهه .خو دستا بنا می گردنه پوشت کی جه بالش دورا بوستوبو و هوا وسط اویزان.نخواستیمی کی مره فاندره می مو کولکا بوستوبو و چن روز بو حمام نوکودوبوم.تورشی بو داهییمی می صورتم کی تمامه انه کرکان بزه بو بیرون و نه کرمی و نه ماتکی. ایدفایی مرا خجالت بیگیفته ولی بیدئم کی خو مظلومه نیگا مره واورسه چیه چی خوایی تره باورم.سر مره بوگوفتم هیچی نتانستیم گب بزنم هر چی زور بزم می صدا بیرون نامویی فچمسته دوباردخو دیما بچسبانه می دیمه سر.خیلی مره عجیب بو یعنی انهمه سال بوگذشت و بازم می خاطرا خواستی یا خواستی می دیله خوشا کونه.هتو لال لالکی انه بوگوفتم کی بینیشین و ایچی بوخور. خو فیلی یا قورتا دهه گردنه رو هنوز قدیمان مانستان فیلی یا قورتا دهایی ایتا کوچی دگمه بیجیر بوجور کودی.می چوما بچرخانم بیدم چند تا خاله سیفید مو انه دم خط سر گوش کنار نهه.سر مچه جا دکفته بو چومان هو چومان بو.بوگوفتم هسا مره فاندره چی گه؟ خنده داره کی ادم مردنه نزدیکی بازم به اجور چیزان فیکر بوکونه من کی دئه از جا دکفتن بوگذستوبوم ولی همه هنوز گوفتیدی پیرا نوبوستی بلکم مرا خرا کودیدی.حله کی پیری فارسهده چی تانه بگه من کی خودم هیچوقته ائه حسا نداشتیم کی جه من جا دکفته تر می دیلا دکفه.ننم گیدی تنخایی انتخاب نییه.تنخایی خوره خوره ایه.

شریف صدا مرا دپرکا خورم.

بازم کی تی هوش و حواس ایجگای دیگه نها.

بابا کو جگا اخه من کی چیزی نگم.چره بیخودی گب نیهی ادم دهن.

من هر چقدر تی علاقه یانا دوست دارم تره وست نییه.اخه چره تی فیکر هیچوقت می ورجا ننا.من کی جایا خاستیم پورا کونم تره.کی تا اخرعمر واسی انه تاوانا بدم.یعنی گه بوخوردم بد بوکودم هیکسه گبا محل ننام و خالی می دیله رئه ترا ببردم بازم هو گبان همیشه اولش ارام بو بعضین داد.دئه هیچی یا نشنوستیم خالی شریف لبا دییم هی بیجیر بوجور کودی انی صدا گمگمه بوبوستوبو.

لیوانا بدستا دهم انا.اینه جولو نیشینم می مو یا شانه کونم هتو شانه کودیم می چوم می پوشت سر نها بو بیدم اقا شریف چومه کنارا اب دکفته.محل ننام دو باره ائه طرف سرا شانه کونم هر وقته انه چوم اب دکفتی می دیل به لرزه امویی.باموم ویریزم لیوان اب جه انه دست فگیرم خو دسته دیگر مرا می دستا بیگیفت.انه دیمه سر خیس بو.می دستا جه انه دست بیرون باوردم و لیوانه مرا بوشوم.زیر چومی دییم کی هنوزم می دامن دور چین کی را شم تکان خوره انه چوما چو طو برق تاوده و شیرین شیرین مره فاندره.

تو کی نخایی تا ابد انه دیما بوشوری و دئه بیگی جه زندگی بیشتری بوشو کمتری بمانسته.ها؟

ایمروز کی نواسی همه یه سوالانا اوجا بدم.به ائه زودی نتانم.راستش می دیل خایه بی غل و غش زندگی بدارم ولی می دس کی نییه یعنی هر کی اونه دس نییه.همیشه کی ائه بیچاره اتو نوبو.

همیشه اتو نوبو معنی نده خولاصه تو خوایی خودت زندگی یا بوکونی یا نه؟صوب تا شب خوایی بخانه بیسی وایتا کوچی زای بداری تازه کوچی زای خولاصه پیله به اما ان چی؟

شریف زنگ صدا بوخورده.دینم خو جا یا خیس و چورونده کوده انه جایا عوضا کونم خو پوشتا کی مرا کونه دینم انه پوشت کرا زخما بئه.انا بولندا کونم می کمر ایتا صدا خوره.خواستیم ایتا فحش بدم اما انی نیگا ولانه. مرا از خودم بد ایه.هی مرا فاندره.نوکونه خورا به او را بزه.بلکم خو دیله میان گه کن کن ناری من بیمیرم تا بیشی به تی رافایی فارسی.ویریزم خودما اینه میان فاندرم مرا خنده گیره می مو همه تا قشمه زئه و صورت انقدر کی فچمسته بوم سرخا بوسته و پف بوکوده.بخیالی هسا خواب جا ویریشتم.انه نیگا گوفتی مرا ولا نوا کودن.من چی خواستیم دئه الان چی تانستیم بوکونم.

ادم گه وقتی اینفره مرا زندگی کونه حتمن کی نواسی انه مرا تنخایی بداره اما خب کی فاندره دینه اینفره مرا کی تنخایی بداشتی بی و اونی مرا نیسابی همیشه ایچی جا خالی نها.ایتا قسمت ائه پازل اویرابوسته داره.هروقته کی زیادی مشغوله زیندگی ای ترا جخترا شه یعنی نیشه یا نیهی ایتا گوشه کی وقتی استراحت کوداندری به اون فکر بوکونی اما همیشه نها.

رختانا عوضا کودم وتاودام ماشین و ملافانا ابا کشئم انه مویا شانه بوکودم و از ترس چومانا نیگا نوکودیم .بیدئم بازم مرا فاندره چومانه دورون اب جمع بوستوبو.دسمال اوسادم چومانا پاکا کودم.خو دست مرا باز می دستا بیگیفت بنا خو دهنه سر .ایپچه می پوشت بپرکست هیچوقت می دس نوبو.همیشک کی انه جان مرا خوردی بخیالی کرا اینفر دیگرا خیانت کوداندرم.امااز خودم مرا بد امویی کی هتو انهمه سال ایدامه بدام.بعضی موقع اونی کی گوما کودوبویم لعنت کودیم.

هنوز کی هنوزه شب می سرا نهم اونی یاد مرا می چوما دودم تا بلکم بتانم انی خوابا بیدینم.کم کم بوستاندرم هزارویکشب خالی شهرزاد نیسا کی مره قصه بگه من خودم می دیله میان قصه نقل کونم و وخوابا شم.اگه شریف واله!انه چوم مرا دپرکانه نتانم شریفم قصه میانی را بدم.